۱- فرض کنیم [∞,f,g: X→[0 توابع اندازه پذیر باشند، در این صورت داریم:
۲- قسمت ب نکته ۱ بیان میکند اگر دو تابع f,g خارج مجموعه پوچ X باهم برابر باشند، آنگاه انتگرالهای این دو تابع روی هر مجموعه اندازه پذیر E با هم برابرند.
۳- بنا به قسمت ب نکته ۱، میتوان مقدار تابع f روی هر مجموعه پوچ تغییر داد بدون آنکه انتگرال f تغییر کند.
۴- فرض کنیم [∞,fⁿ: X→[0 دنبالهای از توابع اندازهپذیر روی X باشد که به تابع اندازه پذیر f همگرا باشد در این صورت الزاما انتگرال fⁿ با انتگرال f روی X برابر نمیباشد. (یعنی لزوما حد از انتگرال عبور نمیکند)
۵- برای رفع مشکل نکته ۴ از قضیه همگرایی یکنوا (Beppo-Levi Theorem) استفاده میکنیم.
۶- قضیه همگرایی یکنوا: (Monotone Convergence Theorem)
فرض کنیم [∞,fⁿ: X→[0 دنبالهای از توابع صعودی و همگرا به تابع اندزه پذیر f روی X باشد آنگاه انتگرال fⁿ با انتگرال f برابر میگردد. (یعنی حد از انتگرال عبور میکند)
۷- در قضیه همگرایی یکنوا اگر دنباله [∞, ∞-] →fⁿ: X صعودی نباشد الزاما حکم قضیه برقرار نیست.
۸- اگر در قضیه همگرایی یکنوا اگر [∞, ∞-] →fⁿ: X صعودی نباشد حداقل اتفاق ممکن لم فاتو (Fatou,s Lemma) است.
یعنی اگر تساوی برقرار نباشد حداقل نامساوی برای انتگرال ها دارید.
۹- همانطور که مشاهده شد قضیه همگرایی یکنوا برای توابعی که منفی باشند یا صعودی نباشند جوابگو نمیباشد. اکنون از قضیهای استفاده میکنیم که از همگرایی یکنوا قویتر بوده و برای توابع منفی و برای توابع غیرصعودی برقرار میباشد به نام قضیه تسلطی لبگ.
۱۰- قضیه تسلطی لبگ: (Lebesgue Dominated Convergence Theorem) فرض کنیم : [∞, ∞-]→ f, fⁿ: X توابع اندازه پذیری باشند که در شرایط زیر صدق کنند:
۱۱- در قضیه همگرایی یکنوا، لم فاتو، و همگرایی تسلطی لبگ، میتوان همگرایی در اندازه را به جای همگرایی تقریبا همه جایگزین کرد.