اگرچه شب کوری نوعی بیماری است که معمولاً در رانندگان مسن مشاهده میشود، با این وجود این بیماری ممکن است به سبب برخی از دیگر مشکلات مرتبط با بینایی، هر فرد در هر سنی را تحت تأثیر خود قرار دهد. بیماری شب کوری بر خلاف نام آن بدین معنا نیست که فرد مبتلا به آن در طول شب به طور کلی نابینا میشود.
فردی که به این بیماری مبتلاست در طول شب در تشخیص اشیاء از یکدیگر دچار مشکل است و همچنین حفرههایی را در اطراف منابع نور در شب مشاهده میکند. شب کوری زمانی میتواند بسیار خطرناک باشد که فرد مبتلا مجبور باشد در تاریکی شب پشت فرمان ماشین رانندگی کند.
نوربالای ماشینهای روبرو و چراغهای جاده میتوانند دید صحیح افراد مبتلا به شب کوری را مختل ساخته و امکان رانندگی ایمن را از آنان سلب نمایند.
شماری از مشکلات چشمی، کمبود ویتامینها و برخی بیماریهای مزمن وجود دارند که ممکن است دید شبانه و قابلیت دید در هنگام رانندگی در شب را تحت تأثیر خود قرار دهند. این عوامل عبارتاند از:
همزمان با افزایش سن مردمک چشم ما در تاریکی آنطورکه پیشتر منبسط میشد، منبسط نمیگردد و بنابراین میزان نوری که وارد چشم ما میشود کاهش پیدا میکند.
علاوه بر این قرنیه بر اثر افزایش سن بهتدریج شفافیت خود را از دست میدهد و درنتیجه هالهی مشاهده شده در اطراف اشیاء گسترش پیدا کرده و کنتراست بین رنگهای اشیاء کمتر میشود و بدین ترتیب تشخیص اشیاء از یکدیگر در طول شب و در تاریکی دشوارتر میگردد.
پیرچشمی بر اثر افزایش سن پدید میآید و بر اثر آن ممکن است تمرکز و وفق دادن چشم با تغییرات نور سختتر شود. این بیماری رانندگی در شب یا رانندگی در باران را خصوصاً برای افراد مسن دشوارتر میکند.
گلوکوم (آب سیاه) نوعی بیماری مرتبط با چشم است که در آن فشار داخل چشم افزایش مییابد و در نتیجهی آن دید محیطی بیمار تحت تأثیر قرار میگیرد. کاهش دید محیطی باعث میشود تا فرد از مشاهدهی درست آنچه که در پیرامون او رخ میدهد، باز بماند.
آب مروارید ابری است که روی لنز چشم قرار میگیرد و زمینهی دید را مختل میکند. آب مروارید ممکن است دید به هنگام شب را به سبب مشاهدهی بیشتر هالهها و حفرههایی در اطراف منابع نور، مانند نوربالای اتومبیلهای روبرو، به دشواری مضاعفی دچار سازد.
این بیماری اختلالی است که بر اثر دیابت در قسمت پشتی چشم ایجاد میشود. رتینوپاتی ممکن است باعث از دست رفتن قسمت عمدهی بینایی شود. این بیماری عامل اصلی نابینا شدن افراد نابینا در سنین بین 20 تا 64 سال به شمار میآید.
این بیماری نوعی اختلال نادر ژنتیکی است که در آن رنگدانهی تیره در شبکیهی چشم جمع میشود و دید فرد را تبدیل به دیدی تونلی میکند. این بیماری معمولاً افراد زیر 30 سال را تحت تأثیر قرار میدهد و بدتر شدن دید در شب یکی از علائم اولیهی آن به شمار میآید.
کمبود ویتامین A و روی میتوانند باعث شب کوری شوند. اگرچه این اتفاق نادر است اما کمبود ویتامین A در رژیم غذایی میتواند روی بینایی فرد تأثیر بگذارد. روی با کمک به جذب ویتامین A کمک میکند تا این کمبود جبران شود.
نور آفتاب، در صورت عدم محافظت صحیح از چشم، میتواند به صورت موقت بینایی در شب را برای دو شبانهروز تحت تأثیر قرار دهد. استفاده از عینک آفتابیای که از ورود اشعههای UVA و UVB به چشم محافظت میکنند، میتواند مانع از شب کوری موقت بر اثر تابش نور افتاب باشد.
بیمارانی که جراحی لیزیک انجام دادهاند، بهندرت، ممکن است دچار اختلال بینایی در شب شوند. شایعترین مشکل این افراد این است که در شبهالهها یا حفرههایی در اطراف منابع نور میبینند.
بهبود دید شبانه در افراد مبتلا به شب کوری بستگی به علت اصلی ایجاد بیماری دارد. در صورتیکه علت شب کوری آب مروارید باشد، جراحی آب مروارید میتواند باعث بهبود دید کلی فرد در شب شود. اما چنانچه رتینوپاتی دیابتی علت شب کوری باشد، بایستی بیماری را با کنترل میزان قند خون با استفاده از دارودرمانی و تغییر رژیمغذایی کنترل کرد و از، از دست رفتن بینایی جلوگیری نمود.
اگر شما نیز در تشخیص بین اشیاء در شب دچار مشکل هستید، یا اینکه در اطراف منابع نور در شب هالههایی مشاهده میکنید، بهتر است مشکل را با پزشک متخصص در جریان بگذارید. این علائم ممکن است خبر از مشکل جدیتری داشته باشند و در صورت اقدام به موقع این امکان وجود دارد تا بیماری به موقع تشخیص داده شده و درمان شود.